Liften, dubieuze mannen en overwinningen

Groetjes uit Melbourne! De derde dag nu, en ik blijf er nog wel eventjes. Ik zit onverwachts een weekje 'vast' in Melbourne, aangezien mijn Australische bankpas weeeeer niet is aangekomen. Dus nu leef ik een hele week op één adres, speciaal zodat ik volgende week hopelijk eindelijk mijn bankpas van mijn Australische bankrekening ontvang. Yay!
Dan kan ik eind volgende week eeiiiindelijk begonnen aan mijn tocht in de east coast, inclusief surfboard :).

Maar het is niet echt een straf om hier vast te zitten ofzo. Mijn dagen bestaan hier uit boekjes lezen in een park, koffietjes drinken in cafeetjes en mijn oostkust-reis soort van plannen. En leuke mensen ontmoeten, marktjes bezoeken, drankje hier en daar, vanavond een festval! Okee no worries, ik zal een haarfijn gedetailleerd verslag geven over mijn oostkust-reisplannen.

Volgende week, wanneer ik weer bankpasrijk ben, ga ik langs de oostkust reizen. Vandaag ben ik soort van gaan plannen wat ik wil gaan zien en doen en deze bucketlist heeft ondertussen welgeteld 22 punten! Gelukkig heb ik nog twee maanden over, ghehe...
Een klein stemmetje in me fluistert al dat er een kans bestaat dat ik hier langer wil blijven dan half april, haha. We'll see...
In maart iig een paar weekjes werken ergens en mijn verjaardag vieren op Fraser Island, dat staat iig vast. En verder is het plan vooral niet teveel te plannen ;)!

Ik zal nog even mijn laatste dagen in Tasmanie updaten, aangezien dat op zich best benoemenswaardig is allemaal. We hebben een hele berg overwonnen met een mountain bike! 2 uur de berg opgefietst en zwaaaar dat het was! Ik denk dat ik alle moodswings heb gehad tijdens deze klim: 'ik kan niet meer.' 'Waaaaarom doe ik dit?' 'Wauw, ik kan dit! We zijn halverwege!' 'Ik word hier chagrijnig van.' 'Pauze nodig!' '1..2...3...4.. Hoeveel rondjes moet ik nog trappen?' 'Jongens, wahacht! Jullie gaan te snel!' Enzovoort. Maar we hebben het overleefd. En er was een prachtig uitzicht, waarbij we onszelf hebben beloond met een caramel-vanille milkshake. Goddelijk. En stiekem was ik best wel trots op mezelf, ghehe. En de terugweg duurde maar 20 minuten! I believe I can flyyyyyyyyyy. Dat was heerlijk. We gingen echt kneiterhard, ik had bijna behoefte aan een motorpak. Voor het geval dat ik zou vallen zeg maar. Dan ligt niet meteen je hele huid open enzo. Maar het was okee. We kwamen moe maar voldaan terug in Hobart.
Voor de rest wat lazy days gehad, een grote saturdaysmarkt bezocht en afscheid genomen van de 2 jongens. Die gingen de Overlandtrack doen: 6 dagen lang hiken in de bergen zonder douche of iets. Nou, ik heb mezelf verrast met het feit dat ik hiken eigenlijk best wel okee kan vinden, maar geen haar op mijn hoofd die denkt om dat te doen! Dus ik bleef lekker in Hobart, tot dinsdag. Dat was wel even een van de eerste momenten dat ik de mensen thuis miste. Ik was opeens alleen, in een hostel die helemaal niet zo gezellig was. Dus twee avonden skypend gespendeerd. Met zussen, Alie en Lin. Prettig.
Ennn ik wilde maandag perse een waterfall zien. Maar er ging geen openbaar vervoer naartoe en ik wilde geen verplichte day trip doen. Oplossing: hitchhiking: liftend. Ik durfde niemand mee te vragen, want de meeste mensen daar sloten zich bijna altijd af met oordoppen in hun oren. Ze hadden net zo goed een briefje op hun voorhoofd kunnen plakken: 'praat niet tegen mij.' Het zorgde er iig voor dat ik er verlegen van werd. Dus ging ik in mijn eentje. Voor degene die geen verhalen over griezelige enge mannen wil lezen en hoe ik angstig uit de auto sprong: sla dit stuk dan even over. Okee grapje. Eerlijk? Het was geweldig! Bij de eerste lift duurde het even, ik vond dat alleen mijn duim opsteken niet genoeg was. Dus liep ik de eerste volgende (drank)winkel binnen voor een doos en produceerde een liftbordje van karton. Ik was net bezig met 'Mount Field' aan het opschrijven, toen er een stem klonk: 'you need a ride?' Tada. Eerste lift binnen door een Australische vrouw. De tweede lift was een schátje. Een oude vrouw, die me een private tour gaf toen ze hoorde dat ik nog nooit in New Norfolk, een dorpje, was geweest. Ghehe, hallo uur vertraging. Maar ze was was echt cool. Vervolgens was de laatste lift een Frans leuk stel die bijna geen Engels konden spreken. En toen was ik er! Ik koos een 2 uur durende hike uit met welgeteld 3 water vallen. Dat was gaaf! En ben niet verdwaald! De lift terug ging een beetje spannend, omdat het keihard was gaan regenen en er weinig mensen op de (snel)weg reden. Ik heb 10 minuten in de regen gelopen met een capuchon op richting de snelweg en eenmaal daar was er bijna geen kip. Australie is heel anders en veel rustiger overal, dus er rijen veeeel minder auto's. Gelukkig stopte er na 4 passerende auto's een enigzins dubieuze man met allerlei gereedschappen volgepropt in zijn auto en ik dacht: Ach why not, ik heb gebeden of God me veilig wil terugbrengen, dus dat zal wel goedkomen. Hij bleek zelf ook veel gereisd te hebben en was bezig geweest huizen te repareren, vandaar overal de gereedschappen. Geniale verhalen. We waren zo in gesprek, dat hij zijn afslag had gemist en hij me uiteiindelijk 18 km vanaf mijn bestemming heeft afgezet op een bushalte, zodat ik niet in de regen ergens zou stranden. Heerlijk. Een halfuur later was ik met een nieuw avontuur rijker veilig (en nat) terug in het hostel. Mede dankzij de 'dubieuze' man.

Over dubieuze mannen gesproken. De vieze oude naar zweet stinkende man die al een paar dagen rondliep in ons hostel, verscheen tot mijn grote schrik op een dag, op het stapelbed naast mij :o! De HELE kamer stonk maar hem, niks overdreven. Iiiieee, over nachtmerries gesproken. Gelukkig verdween hij 1 nacht daarna :D. En twee nachten daarna vloog ik zelf door naar Melbourne, uit het onsocializende hostel, helemaal opgeladen door me-time. Klaar om hier in het sociale hostel volop te socializen en te partyen. Joehoe, zin in het festival vanavond. En al helemaal in volgende week, eeiiiindelijk gaan surfen!!! Okee het is nu 13.00 uur en ik voel me enigzins bralkjes door het stappen gisteren, dus je snapt dat ik nu hunker en dacht naar Melbourne coffee. Ik ga mijn roomies even meeslepen naar de Hudson's. Want oh my, ze hebben daar heerlijk vanille Cappuccino's! Nog better Dan de caramelcappucino's uit de Starbucks. Dus de balle, ik ga koffie drinken!