Zonnebrillenweer

Nu pas snap ik waarom sommige mensen zonnebrillen dragen op het vliegveld. Ten eerste vlieg je vaak op de meest onschappelijke tijden en kun je je brakke hoofd verbergen. Ten tweede hoef je je ogen niet te verpesten als je naar buiten wil kijken, door het vliegtuigraampje. De zon kan zooo fel zijn. En ten derde kun je de ongewenste tranen verbergen. Vandaag had ik spijt dat ik geen zonnebril op had. Onder het genot van het liedje 'Ocean' van Pixie Lott, heb ik zojuist met half dichtgeknepen ogen uit mijn vliegtuigraampje gekeken, om mijn kostbare landje te zien verdwijnen. Australië. Ik ben er geweest en ik ben alweer op de terugweg. Op naar 'het leven na Australië'. Ik heb mijn tranen moeten wegduwen vanuit mijn ogen, aangezien ik niet per se aangegaapt wil worden door medepassagiers. Maar stiekem huil ik een beetje van binnen. Ik heb hier zoooooo'n fijne tijd gehad! Bijna 5 maanden, 4,5 maand in Australië geweest. Nieuwe mensen ontmoet, mijn eerste keer alleen op reis, heel veel noodles gegeten, heel veel Google Maps gebruikt en verdwaald, spinnen iets meer kunnen accepteren, liters alcohol gedronken bij de vele partys (sorry ouders), de magie van het flirten met jongens ontdekt (reizen als vrijgezel is écht leuk), mijn eerste surfboard aangeschaft, beter leren surfen, 10000en wipe-outs en wasmachines in de golven rijker, mezelf meerdere keren verbaasd, prachtige uitzichten gezien, denk wel 50x genoten van verschillende zonsondergangen, genoten van het sterren kijken, kilomeeeeters gereden tijdens mijn 2 roadtrips, gelachen en gehuild, me de hemel te rijk gevoeld en me eenzaam gevoeld op de minder leuke plekken, 3 Hillsongchurches gezien en verschillende andere kerkdiensten, heeeel veel verschillende stranden gezien, grote steden gezien maar ook de kleinste plekjes, rondgecrosst in een 4eheeldrive, kangaroes gezien, de Tasmaase devil en zelfs een koala vastgehouden, 3 weekjes au-pair geweest, mijn eerste surfacademie ervaren, 80.00x het liedje 'cake by the ocean' geluisterd, me verbaasd over het aantal mensen die ook een Tattoo hebben, de gekke regeltjes soms, de laid Back mentaliteit, het Australische accent, het 'No worries' antwoorden op bijna alles en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is lastig om mijn reis te samenvatten. Maar ik kan wel heel cliché vertellen dat het land me heeft veranderd. Mijn Engels, maar ook mijn kijk op verschillende dingen. Hoewel ik nu toch ook wel ernstig zin heb om weer te ontbijten met mijn eigen cruesli en melk en het allerbeste: crackertje met hagelslag. En dat een wijntje op een terras niet zo allemachtig veel dollars kost. Oja, de euro's. Maar in het speciaal weer mijn eigen mensjes. Met Aliette een borreltje drinken na een zware werkdag in Edecity, samen met Marian monologen uitwissen om vervolgens weer oppervlakkige gesprekken kunnen voeren, skatetochtjes met Linda op de hei, of impulsieve tochtjes in NL naar vriendinnen over het hele land. Familie. En mijn eigen bed. Oempf, haha. Eerst nog maar deze vliegreis overleven, met heel veel muziek en films.
Dankjulliewel wel, voor wie deze blog heeft gevolgd en een beetje betrokken is geweest met mijn avonturen tot nu toe. Nu naar het nieuwe avontuur: thuiskomen en vooral thuisvoelen in NL en de verhalen in real life vertellen.
Tot zover mijn laatste verhaal van mijn uiteindelijk zeker succesvolle reis, see ya in real life!